Andere tijden sport: Terug in de tijd van het Amateurvoetbal

Andere tijden sport is geschiedenisprogramma van de NTR en NOS met reportages over historische gebeurtenissen in de sport. Vandaag ga ikzelf tezamen met Henk Verkuijlen (Nieuw Woensel), Peer van Kemenade (Acht) en Gerard van Leerdam (Woenselse Boys) ook terug naar die ´goeie ouwe tijd´ en kijken we vooral naar de veranderingen die zich o.a. in het voetbal hebben voorgedaan. Hoe voetbal vroeger werd beleeft, naar de invoering van periodes en de gele en rode kaarten. De tijd waarin cd´s, computers en mobiele telefoons nog niet bestonden en waarin een wedstrijd live op tv kijken haast uniek was. Laten we daarom nog eens terug gaan naar die goeie ouwe tijd en met z´n allen herinneringen gaan ophalen……..

(Door Peter Bussers) Je zou haast zeggen waar is die goeie ouwe tijd toch gebleven. De tijd dat je overal en altijd kinderen zag voetballen. Op straat, op grasveldjes en achter in de tuin. Bomen, trainingsjassen of truien dienden als doelpalen en soms werd er vakkundig van wat hout en wat gaas een doel in elkaar getimmerd. Als het maar allemaal echt leek. Wedstrijden werden ook nagespeeld en iedereen had dan wel een favoriet team of favoriete speler die hij wilde zijn. Ruiten sneuvelden en hoe vaak zag je bv een buurman boos naar buiten komen als er weer een bal in de voortuin was belandt of werd er een bal in beslag genomen omdat er op de openbare weg werd gevoetbald.

En als de avond dan was ingevallen dan was er rust zou je haast zeggen. Niet dus! Het voetballen ging bij ons thuis gewoon door weet ik mij nog te herinneren, ook in huis. Stoelen werden dan bv wel eens gebruikt als doelen. Een handdoek om de stoel heen en jawel je had een net en zowaar echt een doel. Met een tennisbal of plastic balletje ging je dan weer de strijd aan met elkaar of speelde jezelf een wedstrijd na.

Ik weet nog wel dat ze bij ons thuis toentertijd in ieder geval compleet gek werden van het geluid van een bal die constant weer tegen de deur aan kwam of wanneer er wederom iets sneuvelde in de keuken of kamer. Een avondje rustig tv kijken zat er ook niet echt in.

TV en teletekst
TV kijken was in de begin jaren zeventig sowieso een crime. Ten eerste moest je beschikken over een goed tapijt en een goede conditie want je liep wat af op een avond 😊. Een afstandsbediening was er destijds namelijk nog niet dus moest je constant opstaan wilde je iets anders zien. Herinner jij je nog zo’n televisie met rechts van het beeldscherm tien knoppen?

Vanaf eind jaren zeventig waren alle programma’s in kleur te zien maar was het aanbod aanvankelijk nog beperkt. Dat veranderde daarna snel en werd ook de afstandsbediening een ingeburgerd begrip.

In 1980 deed teletekst zijn intrede en daar werd door velen enorm veel gebruik van gemaakt. Ik zelf, zoals velen zaten er dagelijks op, maar zeker in het weekend. Je hoefde niet langer naar de radio te luisteren, naar NOS langs de lijn, voor verslag van de eredivisiewedstrijden. Je kon de wedstrijden nu ook via teletekst volgen. Wie weet dat nu niet meer, zodra de wedstrijden begonnen dat er dan 0-0 in het blauw kwam te staan. Ik denk dat er velen ook gek werden van teletekst, in het weekend dan, want je kon eigenlijk niet normaal een film of wat dan ook kijken omdat je geregeld even moest checken of er gescoord was bij een wedstrijd.

Jammer genoeg kon je in eerste instantie wel alleen de ere- en eerste divisie volgen zover ik me kan herinneren maar daar kwam dus verandering in. In november 1983 zag ik op een doordeweekse dag ineens dat er amateurvoetbal was toegevoegd aan de index. Meteen een kijkje nemen en jawel!! De 1e Klasse E, de klasse waarin mijn cluppie Sparta’25 uitkwam, stond ook op teletekst!!! Dat was zo vet!!! Ik kon op een zondag niet mee naar Roosendaal dus volgde ik het thuis.  Jammer genoeg geen blauwe cijfertjes bij begin van de wedstrijd maar wel bij de rust. Sparta stond met 1-0 achter, balen natuurlijk maar ook mooi dat men het voortaan ook kon volgen via teletekst.  De einduitslag liet vervolgens lang op zich wachten maar uiteindelijk kwam daar in groene cijfers 1-1 te staan. Ik was blij met het punt en blij dat ik het zo kon volgen. De uitslagen stonden er, de teams in zijn geheel (tegenwoordig is het niets als afkortingen) en een standenlijst! We hadden er dus op zondag een bezigheid bij, naast het bekijken van Studio Sport en het Belgisch voetbal werd er ook wel een paar keer gekeken naar de uitslagen en standenlijst van mijn cluppie.

Studio Sport, Sportschau, Belgisch voetbal, Match of the Day
Tegenwoordig kun je alles volgen, zowel live als samenvattingen. Elk niveau en elke sport. Maar dat was in die tijd anders. Live voetbalwedstrijden waren er destijds nog niet. Nee je moest in die tijd genoegen nemen met samenvattingen. Je wist ook niets beters, sterker nog die samenvattingen vormden voor de echte voetballiefhebber het hoogtepunt van het weekend.

Op zaterdagavond om zes uur Die Sportschau. Wie herinnert het zich niet meer in 1981 de horrortackle op Ewald Lienen, waarbij hij een lange snijwond opliep en het bot in zijn dijbeen zichtbaar was. Dan later op de avond Studio Sport en nog Match of the Day.

Op zondag ging je dan in alle vroegte naar het voetbalveld. Zelf een wedstrijd spelen of gewoon een bal meenemen en met je vriendjes partijtjes spelen. Na het voetbal natuurlijk even de kantine in en dan op tijd naar huis voor Studio Sport en het Belgische voetbal (om 20.00u) of je ging op stap. Zondags was destijds namelijk de stapavond voor de jongeren.

Mocht je dus inderdaad op stap gaan dan kon je nog altijd het voetbal opnemen. Haha nee niet zoals dat nu gaat maar nog op een videorecorder met VHS-banden, tenminste als je die één had. Ik kan mij namelijk een tijd herinneren dat het ook niet vanzelfsprekend was dat je een videorecorder had. Wilde je dan een film kijken dan moest je hopen dat de plaatselijke videotheek nog een videorecorder te huur had.

Panini
Wat ik al eerder aangaf was voetbal dus alles wat de klok sloeg…bij mij maar ik denk bij vele jongeren. Voetballen, voetballen en nog eens voetballen. Maar wat ook een hoogtepunt vormde was het sparen van de bekende panini-plaatjes. Al acht jaar voordat het eerste Panini-album van de Eredivisie (1978) er kwam, lag in Nederland het eerste WK-album in de winkels: Mexico 70. In de bijbehorende zakjes zaten telkens twee kaartjes die men dan zelf moest inplakken. Begin jaren tachtig werden de plakplaatjes vervangen door stickers.

Elke keer was het zo spannend wat er weer in het zakje zou zitten, zou je een dubbele hebben of……. Elke keer was het ook het boek checken welke je nog nodig had en ging je ook ruilen met je vriendjes. Het was gewoon een sport om je boek compleet te krijgen.

Competitie en toernooien
Terug naar het voetbal op zich. Kijk je naar de indelingen van de (jeugd)competities zie je ook grote verschillen. Vroeger was het eigenlijk heel simpel, je speelde alleen tegen ploegen in de omliggende dorpen/steden. Dat betekende dus ook dat je niet met de auto naar de tegenstander ging maar dus met de fiets. Het had wel iets. Een leider voorop, een leider achterop en daar tussenin met twee langs elkaar de spelers. Niemand die klaagde want je wist ook niet beter.

De toernooien waren misschien wel het absolute hoogtepunt van het jaar. Je was altijd zo benieuwd hoeveel toernooien je zou spelen en waar. Heerlijk met zijn allen vroeg op stap en laat thuis. Broodjes mee, centjes mee van huis voor wat eten en drinken en puur genieten. Heerlijke tijden.

Accommodaties

Een groot verschil met vroeger zijn de ook de accommodaties en de manier van trainen. Tegenwoordig hebben veel verenigingen een kunstgrasveld en beschikken ze ook over verlichting. Dat was toentertijd niet zo vanzelfsprekend weten ook Gerard van Leerdam en Peer van Kemenade nog.

Gerard:” Het verschil met vroeger is zeker groot ja. Ons Sportpark ’t Laar (tot 1985) beschikte niet eens over lichtinstallatie en er moest dan ook getraind worden op de velden van ESV aan de Oude Bosschebaan. Ons veld had destijds ook geen sproei-installatie en bij een droge periode kwam dan regelmatig een boer met een gierwagen water sproeien. Dat moest wel want anders dreigde afgelasting vanwege de droge en dorre velden. Tsja en als ik nu kijk dan zijn we nu trots dat we de beschikking hebben over een kunstgrasveld en ledverlichting!”

Peer: “VVAE (Voetbalvereniging Acht Eindhoven) was de toenmalige naam van het huidige VV Acht. De club speelde haar wedstrijden op een omgetoverd stukje heide aan de Mispelhoefstraat en een oude boerderij was gemetamorfoseerd in een ware kantine en de paardenstallen diende als kleedkamer. Een heel verschil met nu waar Acht haar wedstrijden speelt op een strak en modern kunstgrasveld met ledverlichting.

In mij periode als voetballer gingen we met de fiets naar de uitwedstrijden en werden er bouwlampen opgehangen om in de avond te kunnen trainen. Niet op een grasveld maar op een gravel-ondergrond met oranje plastic ballen omdat de dure lederen ballen op gravel het niet lang vol hielden.”

Trainingen/warming up
Ook de trainingen/warming-up zagen er compleet anders uit. Tegenwoordig lijkt het soms wel hogere wiskunde. Ikzelf weet nog dat vooral een warming up er vrij simpel uitzag. Een paar rondjes lopen, twee a drie steigerungen en dan met de bal aan de gang. Ik vond het helemaal prima zo. Kijk je naar de warming up van tegenwoordig dan krijg je al haast krampen als je er naar kijkt.

Henk: “Haha precies. De warming up in die tijd was bij ons ook niet veel soeps. Zo ging ik vanuit de kleedkamer meteen met de bal op goal staan te schieten en dat andere teamgenoten zeiden: ‘heey mafkees doe eerst een warming up’. Ik was ook nooit geblesseerd maar dat kon ook niet want ik hoefde er alleen maar voor te zorgen dat ik in de zestien van de tegenstander kwam😜.

Ik heb overigens ook nog een mooie anekdote van die tijd aangaande een warming-up. Onze trainer Jan Paaymans was met zijn assistenten Peter de Klerk en Ruud Luining, met de wedstrijdkleding, op weg naar Bergeijk. Om half twee kwamen wij ze nog tegen in Eersel maar vervolgens was het in Bergeijk wachten op hen. De scheidsrechter gaf toen nog aan dat hij om half drie gewoon wilde beginnen. Geen probleem was ons antwoord. Vijf minuten voor aanvang arriveerden ze pikzwart op het sportpark. Ze hadden een lekke band gekregen. Zonder warming up moesten wij vervolgens het veld in. Haha zoals ik al zei: geen probleem. We wonnen met 0-5!

Een ander voorbeeld van hoe serieus wij een warming-up namen wast het bekerduel in Kerkrade tegen eredivisionist Roda JC. Iedereen deed maar wat in die tijd en tijdens die warming up kwam de moeder van Ruud Smulders met broodjes kroket het veld op. Haha heerlijk snack zo voor een wedstrijd. De warming was dus niet veel soeps, maar de trainingen toentertijd misschien nog wel minder, althans bij ons. Wij deden alleen maar partijen van 4x4 omdat je dan niet  kon verzaken en volle bak er tegen aan moest, want anders had je een probleem 😜

Onze trainer Jan Paaymans was daar dan niet bij, want die zat dan in de kantine te kaarten. Hij kon trouwens ook geen oefeningen uitleggen, want als hij dat probeerde dan schoten wij zo in de lach en dan gingen we weer partijtjes doen. In al die jaren dat hij onze trainer was hebben we geen tien oefeningen gedaan. Daarom regelde hij ook bijna iedere week wel ergens een oefenwedstrijd. Het kwam trouwens ook regelmatig voor dat hij voor een training zei: ‘Zullen we gaan kaarten ipv trainen’ en dat deden we dat ook.”

Outfit
Trainen leek vroeger net een gekostumeerd bal. Waar nu bijna iedereen over eenzelfde outfit beschikt was dat vroeger zeker niet het geval. Je zag alles voorbijkomen; van sweaters, verschillende voetbalshirts, trainingspakken etc. Ook wat betreft het schoeisel zie je grote verschillen.

Peer: “In mijn tijd als speler waren zwarte voetbalschoenen met lange schroefnoppen de trend. Nu zie je alle kleuren van de regenboog voorbij komen. Al met al een groot verschil hoe het er nu aan toe gaat. Maar tijden veranderen, zo ook in het amateurvoetbal. Wij van de oude generatie moeten zich verplaatsen in de tijd van nu. Want ook in deze tijd komen leuke dingen voorbij waar je over een lange tijd nog over spreekt”

Henk: “De kleding was inderdaad ook niet van deze tijd. Niet alleen met trainingen maar ook ons wedstrijdtenue. Broekjes met kontzakje voor mijn zakdoek, binnen broekjes die eruit werden geknipt omdat alles te strak zat (ja zelfs bij mij🤣) en shirtjes waar we in verzopen. Zo speelde we thuis tegen Helenaveen en zij waren met hun thuistenue gekomen. Wij hebben toen met shirtjes gespeeld die verschillende kleuren hadden maar dat deerde ons niet. We leken overigens wel clowns maar dat kon toen gewoon.”

Die broekzakjes waren toen inderdaad ook een ding. In die tijd droegen vele spelers nog een (sport)bril. Een drama natuurlijk wanneer het regende. Dat broekzakje kwam dan goed van pas voor een zakdoekje. Maar dat broekzakje werd ook nog voor andere dingen gebruikt. Zo waren er ook spelers die gekscherend gezegd een heel lunchpakket meenamen. Een kauwgompje, een snoepje etc. Tijdens een wedstrijd werd er overigens ook vaak misbruik gemaakt van dat zakje. Zo was het makkelijk om je tegenstander tijdens de corner aan de grond te houden.

Shirtsponsors
Eind jaren zeventig was er van shirtsponsoring nog geen sprake. Elk team speelde gewoon in vrij simpele katoenen shirts met haar clubkleuren. Vanaf het seizoen 1982-1983 kwam daar echter verandering in. Shirtreclame werd toegestaan en dat seizoen werd dan ook gekenmerkt door bedrukte voetbalshirts. Bij de amateurclubs verliep dat overigens geleidelijk aan. Begin oktober 1982 wisten ‘slechts’ 700 van de toen 5000 veldvoetbalverenigingen een sponsor te vinden.

De contracten die werden afgesloten liepen ook behoorlijk uiteen. Zo kreeg het roemruchte IJsselmeervogels 35000 gulden per jaar. Steenwijk verdiende 65000 gulden in twee jaar maar er waren ook verenigingen bij die er slechts een volledig tenue aan overhielden.

Scheenbeschermers
Tot aan eind jaren tachtig waren scheenbeschermers niet verplicht. Eind 1987 kwam echter de medische commissie van de FIFA met een opmerkelijk advies. “Bloedende scheenbeenwonden zijn de meest voorkomende blessures in het voetbal. En aangezien bij de verzorging ervan dikwijls gebruik wordt gemaakt van de allesbehalve steriele natte spons, is het voorkomen van verwondingen door het dragen van scheenbeschermers een goede zaak.”

Indien dat niet gebeurde, liepen spelers gevaar om ook te worden gesmet met het hiv-virus, zo was het oordeel althans. Opmerkelijk, want er was wereldwijd nog geen enkel geval bekend van een voetballer die dat tijdens een wedstrijd was overkomen. In het jaar 1988 werd het dragen van scheenbeschermers in het betaalde voetbal verplicht gesteld. Opmerkelijk genoeg werd pas elf jaar later, het seizoen 1999-2000, het dragen van scheenbeschermers ook verplicht in het amateurvoetbal.

Periodes en ondergang van toernooien
Tot aan het seizoen 1988-1989 bestond een competitie voornamelijk uit twaalf ploegen. De kampioen promoveerde logischerwijs en er waren aanvankelijk maar twee degradanten (begin jaren tachtig zelfs maar één). Zodoende bleef de competitie eigenlijk ook vrijwel in tact.  Wellicht saai maar op dat moment wist men niet beter.

De KNVB wilde het allemaal spannender en interessanter maken en besloot tot invoering van periodetitels in het seizoen 1989-1990. Het maakte de competitie ook daadwerkelijk spannender maar het betekende ook meteen de doodsteek van vele prachtige toernooien die aan het eind van het seizoen werden afgewerkt.

Zo kende Helmond ‘Het Zilveren Helmtoernooi’, de vereniging Sparta’25 het Pinkstertoernooi maar had de voetbalvereniging ASV’33 wellicht het meest bekende voetbaltoernooi namelijk het ‘ASV-midzomertoernooi’ ,waar ook enkele ploegen uit het Eindhovense aan deelnamen. In het jaar 1969 was de eerste editie van dat toernooi en in het jaar 2001 de laatste. Het toernooi kon niet meer opboksen tegen de nacompetitie.

Klik hier voor artikel: 'Terug naar die mooie tijd: Het ASV-midzomertoernooi' 

Geen boekingen meer, maar gele en rode kaarten
Drie jaar na de invoering van de periodes, het seizoen 1992-1993, kwam de KNVB met de invoering van de gele en rode kaarten. Wat was er dan eerst zul je je afvragen? Scheidsrechter Bernard Schenk: “Eerst waren er boekingen zoals dat toen heette. Je moest de naam dan noteren in je boekje en het later op het wedstrijdformulier vermelden. Twee boekingen of officiële waarschuwingen zoals je dat toen noemde betekende dat de speler het veld moest verlaten. Voor de scheidsrechter waren de gele en rode kaarten toen dan ook een welkome verandering

Een andere grote verandering trouwens is dat je vroeger moest stoppen als je 48 werd. Tegenwoordig mag je doorgaan tot je honderdste als je maar goede rapporten krijgt. Ik ben nu 71 en mag nog 2e Klasse fluiten.”

Vele scheidsrechters waren in ieder geval blij met de verandering, zo ook oud arbiter Van der Ende die in een interview aangaf, de overtredingen in een boekje bij te houden omslachtig te vinden. In die tijd waren er vaak ook geen rugnummers en dat bemoeilijkte de zaak en vele verenigingen wisten daar ook van te profiteren. Verder viel het ook niet mee een naam te noteren wanneer de weersomstandigheden slecht waren. Maar gelukkig voor de scheidsrechters werden de gele en rode kaarten, na invoering in 1972 bij het betaalde voetbal,  dus ook ingevoerd bij de amateurs.

Het idee van gele en rode kaarten ontstond overigens tijdens het wereldkampioenschap voetbal van 1966. In de kwartfinale van dat toernooi tussen Engeland en Argentinië werd de Argentijnse voetballer Antonio Rattín van het veld gestuurd, maar door de taalbarrière begreep hij de beslissing van de West-Duitse scheidsrechter Rudolf Kreitlein niet (of hij deed alsof hij de beslissing niet begrepen had). Voor de toen dienstdoende scheidsrechter Aston was het ook een bezwaar, dat de toeschouwers vaak geen waarschuwingen of uitsluitingen konden waarnemen. De ingeving om met kleurcodes te werken kreeg hij, toen hij in zijn auto voor een rood stoplicht wachtte. Ook introduceerde hij de vlaggen van de grensrechter en was hij een van de eersten die een zwart scheidsrechters uniform in zijn huidige vorm droeg.

De invoering van de gele en rode kaarten bij het amateurvoetbal liep overigens niet vlekkeloos. Elke scheidsrechter kreeg destijds twee gele en twee rode kaarten thuis gestuurd en alleen deze mochten tijdens de wedstrijden ook worden gebruikt, dus geen zelfgemaakte. In het eerste weekend had niet iedereen de kaarten ontvangen waardoor alles vertraging opliep. Er waren vervolgens ook scheidsrechters bij die regelmatig nieuwe kaarten aanvroegen bij de KNVB omdat ze dachten dat ze die ook daadwerkelijk moesten afgeven haha.

Na de invoering van de kaarten liep het aantal strafzaken en de daarbij behorende kosten voor de verenigingen flink op. De straffen waren aanvankelijk ook niet mals. Als een speler in één duel twee gele kaarten ontving mocht hij niet alleen vertrekken met een rode kaart maar werden ook de twee gele kaarten genoteerd. Bij de eerstvolgende gele kaart volgde dan automatisch een schorsing van één wedstrijd. De gele kaart daarna, de vierde in totaal, betekende een nieuwe schorsing van één duel. De vijfde gele kaart leverde destijds twee wedstrijden schorsing op en alle kaarten daarna zorgden voor drie wedstrijden schorsing.

Gerard: “Toentertijd bestond er nog geen computer en werd het wedstrijdformulier door beide clubs voor aanvang van de wedstrijd met de hand ingevuld. Na de wedstrijd noteerde de scheidsrechter hierop de gele en rode kaarten en de strafcodes. Dat formulier moest vervolgens door de thuisclub zsm naar de KNVB worden gestuurd met de post. Dit werd nog weleens bewust vertraagd waardoor de post te laat bij de KNVB kwam. Dit leverde een boete op maar de straffen van de kaarten gingen daardoor ook later in, wat soms van enorm belang kon zijn voor een volgende wedstrijd.

In dit digitale tijdperk is dit dus totaal achterhaald. Van de ene kant natuurlijk goed maar van de andere kant zonde. In die tijd zagen we namelijk wel de elftalbegeleider, bestuursleden, trainer en soms ook aanvoerder in de bestuurskamer waardoor er nauwere contacten bestonden.”

Henk: “Ja dat kan ik mij ook nog goed herinneren dat het wedstrijdformulier destijds met de hand moest worden ingevuld. Daar werd toen ook nog wel eens misbruik van gemaakt. Er waren geen spelerspasjes te controleren dus je kon best wel eens een ongerechtigde speler opstellen of een andere naam doorgeven. Zo heb ik zelf in 1995 de bekerfinale tegen Achilles Veen kunnen spelen terwijl ik eigenlijk een schorsing had van drie maanden hahaha. Ik speelde toen onder een andere naam. Jammer genoeg kon het echter niet baten.”

Een nieuwe verandering in het voetbal; de drie punten regeling
Als je zo terugkijkt dan stonden de jaren tachtig en negentig bol van de veranderingen. Shirtsponsoren werd dus toegestaan, verder was er dus de verplichting van de scheenbeschermers en was er de invoering van de periodes/nacompetitie en de gele en rode kaarten.

In het seizoen 1995-1996 kwam daar nog een verandering bij. Voorheen kreeg men twee punten voor een gewonnen wedstrijd, één punt voor een gelijkspel en nul punten bij verlies. Vanaf 1995-1996 kon men voortaan drie punten verdienen bij een gewonnen wedstrijd, dit om het spel allemaal nog aantrekkelijker te maken.

De wedstrijddag
De zondag zag er destijds heel wat anders uit zoals we hem nu kennen. Doordat er bv geen schermen hingen of een tv, was je namelijk wel genoodzaakt met elkaar te praten. Werd een gesprek ook niet onderbroken omdat er een doelpunt was gevallen. Nee livewedstrijden waren er in die tijd ook zelden te zien. Heel soms kon je een wedstrijd live bekijken maar dan moest een stadion wel uitverkocht zijn anders kwam deze niet op tv.

De zondag stond dan ook in het teken van lekker zeveren. Eerst over de wedstrijd die je had gespeeld, vervolgens over het werk, het gezin….alle onderwerpen werden aangehaald en alle gekkigheden werd uitgehaald. En hoe later het werd, hoe meer er werd gedronken des te ‘smeriger’ werd ook de ‘praot’. Het was genieten met de hoofdletter G en dat terwijl men toentertijd niet eens echt de beschikking had over luxueuze muziekinstallaties. Cd’s bestonden toen nog niet, nee de muziek kwam gewoon vanuit de radio af of van een cassettebandje. Haha, cassettebandje…..ja cassettebandje. Je weet wel zo’n ding die je in de cassetterecorder kon stoppen en dan tegelijkertijd op play en record moest duwen om muziek op te nemen. Het was precisiewerk om alleen dat ene nummer op te nemen. Het was een sport om alles goed voor elkaar te krijgen. En dan natuurlijk maar hopen dat die niet vast liep of het lint eruit kwam. Een potlood bij de hand was dan ook wel handig haha.

Peer: “Ja wat was het een geweldige periode, bizar. Je kan je ook niet meer indenken dat vroeger de kantine blauw van de rook stond van rokende mensen. Het was ook altijd volle bak en het was ook bijna niets meer dan normaal dat je laat in de avond met een flinke borrel in de kraag naar huis ging.”

Prikbord en standenlijsten
Tegenwoordig kun je de uitslagen van de wedstrijden op vele plaatsen en razendsnel terugvinden. Dat was destijds compleet anders. Er waren geen mobiele telefoons, er was geen internet, er was geen computer.

Hoe kwam je dan aan de uitslagen? Door simpel te gaan bellen…. Nou ja simpel. Zo simpel was het niet. Je moest een echte volhouder zijn want in werkelijk waar alle kantines stond de telefoon rond kwart over vier roodgloeiend. Het was zwaar frustrerend…..gesprekstoon…..en maar weer opnieuw proberen….gesprekstoon……en opnieuw proberen. Het vervelende was dat je ook niet even snel ergens met de telefoon heen kon lopen omdat weinig kantines de beschikking hadden over een draadloze telefoon. Nee je bleef maar proberen want je wilde de uitslagen achterhalen.

En had je de uitslagen, dan had bijna elke kantine wel zo’n soort scorebord met cijfertjes en lettertjes. Het was dan dringen geblazen voor dat bord…wat zouden de uitslagen zijn?

Later in de week, meestal op donderdag,  ontvingen alle verenigingen de standenlijsten van haar eigen teams van de KNVB. Het kwam echter zelden voor dat alle uitslagen op die lijst te zien waren. Dit had dan weer te maken met wanneer de vereniging haar wedstrijdformulieren had opgestuurd. Het kwam dan ook regelmatig voor dat een uitslag pas twee weken later stond vermeld en was verwerkt in een standenlijst. Iets wat je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen, bizar.

De ontvangen standenlijsten werden dan vaak opgehangen op een prikbord. Zeg maar gerust het befaamde prikbord waar ook de opstellingen werden opgehangen. Voor vele spelers vanuit de selectie maar ook voor vele jeugdspelers leverde het spannende momenten op. Bij welk team zal ik zitten?, met welk team mag ik mee?

Gerard: “Talentvolle A1 spelers of spelers uit het tweede elftal keken destijds inderdaad op donderdagavond vol spanning naar de opstelling van het eerste elftal, welke op het bord werd geprikt. Voor velen was dat toentertijd ook een eer als je daar bij mocht zijn, al was het maar als reserve. Een groot verschil eigenlijk ook met nu waarin de zaterdag soms heilig is en sommigen niet eens beschikbaar willen zijn voor het vaandelteam.”

Henk: “Vroeger was het inderdaad allemaal anders en kon en mocht er veel meer. Voor mijn gevoel was er ook veel meer kleedkamerhumor en was het fanatisme zoveel malen groter. De voetbalbeleving was anders. De trainers van nu hebben er maar mee te dealen dat er een speler naar de verjaardag van oma moet of dat de vriendin een weekendje weg heeft geregeld, of weet ik allemaal niet waardoor ze er niet kunnen zijn. Vervolgens wel kwaad zijn als ze er de volgende wedstrijd niet instaan. Spelers die niet kunnen trainen omdat ze te laat zijn afgewerkt maar als er een doordeweekse wedstrijd wordt gespeeld wel van de partij zijn. Het is iets wat wij, spelers van toen,  zich niet kunnen voorstellen. Wij pasten onze vakantie en verjaardagen aan op het voetbal!!”

Wedstrijdverslagen
Hetzelfde als met het programma en afgelastingen zijn wedstrijdverslagen hedendaags terug te vinden op de clubwebsites. Vroeger was dat een heel ander verhaal. Het Eindhovens/Helmonds Dagblad stuurde een correspondent of een lid van de club nam de taak op zich van een wedstrijdverslag maken.

Gerard: “Onze club had een vaste reporter die het wedstrijdverslag maakte van de thuiswedstrijden  en dit voor 18.00u doorbelde naar de redactie van het Eindhovens Dagblad van het wedstrijdverloop en de namen van de doelpuntenmakers. Vaak kwam helaas het doorgebelde verslag in een beknoptere vorm terug in de krant wat te kort deed aan de wedstrijd. Voor deze diensten kreeg je toentertijd een kleine vergoeding van de krant.”

Er waren ook verenigingen bij zoals  Nieuw Woensel die het wat minder serieus namen. Henk: “De wedstrijdverslagen werden idd doorgebeld naar de sportredactie van de krant en dan werd er door de leider wel vaak eens een verkeerde naam doorgegeven wie er gescoord had. Zo scoorde Hans Branckaert bij NWC een doelpunt en zei Jan van de Ekart, die onze leider was, dat hij gescoord had, dus Hans helemaal over de rooie.”

Hoe dan ook, de sportkrant was destijds mateloos populair. Zaterdag volop voorbeschouwingen en op maandag de verslagen en de standenlijsten. Het was elke maandagmorgen vechten om de krant. Vooral het Helmonds Dagblad publiceerde mooie foto’s en grote verslagen. Henk: “Ja, dat kan ik mij ook nog herinneren. Ik weet nog wel dat we een keer waren ingedeeld bij Helmondse ploegen en dat ik op maandagmorgen zsm het Helmonds Dagblad wilde hebben. Je moest er in die tijd snel bij zijn want anders was die al uitverkocht.”

Overschrijvingen
Inmiddels hebben wij alles wel zo’n beetje behandeld op de overschrijvingen na. Ook in die tijd verkasten spelers regelmatig van club. Overschrijvingen (toen nog alleen in de maand mei) gingen gepaard met het handmatig invullen van een (blauw) overschrijvingsformulier. Ook dit ging per post naar de KNVB en diende daar op de laatste dag (31 mei) voor 00.00u in de bus te liggen.

Gerard: “Ja dat was mij ook iets. Ongelofelijk eigenlijk als je kijkt hoe het er toen aan toeging. Ik heb regelmatig meegemaakt dat op de laatste dag van de overschrijvingsperiode naar de KNVB, gevestigd in Den Bosch, werd gereden om het ingevulde formulier daar handmatig in de brievenbus te doen. Tussen 23.00u en 00.00u was het daar toen een komen en gaan van bestuurders om formulieren tijdig te deponeren. Om 00.00u werd dan de brievenbus afgesloten en sloot dus ook de overschrijvingstermijn. Dat kan je je nu toch haast niet meer voorstellen!”

Anekdotes
Voor zover het artikel ‘Andere tijden sport’. Ik hoop dat ik velen weer terug heb gebracht naar die ‘goeie ouwe tijd’, dat het herinneringen naar boven heeft gehaald. Mocht jezelf nog herinneringen hebben, anekdotes dan zou het fijn zijn als je deze zou willen delen via het reactieformulier hieronder. Succes en veel plezier.    

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.