Mike Thijssen (EFC): "Mooi om af te sluiten met het 100-jarig bestaan"

Deelacties:

”En dan speel je ineens in De Kuip voor bijna 18.000 toeschouwers tegen Feyenoord”

Een nieuw indrukwekkend voetbalverhaal met volop hoogte- en dieptepunten. Deze keer van de 37-jarige Eerselnaar Mike Thijssen, tegenwoordig wonend in Boxtel.

(Door Peter Bussers) Mike liep vorig seizoen al rond met de gedachte zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen maar besloot er toch voor om er nog een jaar aan vast te plakken. Mike:” Het leek mij mooi om als aanvoerder het 100-jarig bestaan van de club in te gaan en mooi af te sluiten.” En dat mooi afsluiten zit er zeker ook nog in! Het zou zomaar zelfs een dubbel feestje kunnen worden want de Eerselnaren zijn nog volop in de race voor een historische promotie naar de 4e Divisie.

Schrijven over voetbal, het blijft een mooi en dankbaar iets. Zeker als je het enthousiasme ziet van de hoofdrolspeler in kwestie. Op de manier hoe er wordt gereageerd op de vragen die hem worden voorgelegd. Maar ook hoe hij alles mag en kan herbeleven. Het voetbaldier in hem komt dan nog maar eens naar boven.
Er verschijnt een lach, en een terecht gevoel van trotsheid. Want ondanks dat heeft, in dit geval Mike, niet de absolute top behaald maar kan hij wel terugkijken op een avontuurlijk en mooie voetbalcarrière.

EFC
Mike was, zoals vele jongeren, dagelijks met sport bezig. Het liefst deed hij voetballen samen met zijn vriendjes op pleintjes of in het Zuiderpark in Eersel. Maar ook tennis was een grote hobby van hem.  Op achtjarige leeftijd begon het echte voetbalavontuur voor Mike bij de plaatselijke EFC.  Hij kwam in de F4 terecht maar er werd al snel opgemerkt dat de youngster veel in zijn mars had......heel veel. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij daarna bij elke leeftijdscategorie telkens in het hoogste elftal speelde. Eerst was het de E1, daarna de D1. Vanaf dat moment werd ook min of meer duidelijk welke positie het best geschikt voor hem was; (aanvallende) middenvelder.

Het avontuur kon beginnen
Mike viel op met zijn voetbalkunsten en stond al snel in de belangstelling van enkele BVO’s. Zo werd hij op reeds 12-jarige leeftijd gescout door SBV Eindhoven. Ook het Tilburgse Willem II had interesse maar kwam te laat. Mike had namelijk al de beslissing genomen om aan de slag te gaan bij de Eindhovenaren. Daar kwam hij allereerst in de C1 te spelen. Eindhoven was meer dan tevreden over zijn ontwikkeling en wilde hem het jaar daarop vervroegd naar de B1 overhevelen. Overleg met het thuisfront deed hem echter anders besluiten. Mike:”Willem II klopte namelijk opnieuw aan de deur en ik vond het toen ook niet moeilijk om een keuze te maken. Net als elke jongen wilde ik ook zoveel mogelijk voetballen en op het hoogsthaalbare niveau. Dat was toen voor mij Willem II.”

Het leven op z’n kop, een droom werd werkelijkheid
Op 13-jarige leeftijd verkaste de talentvolle middenvelder naar Willem II en dat zette niet alleen zijn leven op z’n kop maar ook die van zijn familie. Er werd logischerwijs veel gevraagd van hem en zijn ouders. ”Dat kun je wel zeggen.  Zo reden mijn ouders elke zaterdag naar Tilburg en dat was toch wel een hele klus daar ik ook nog twee broertjes en een zusje heb. Maar ook mijn dagen zagen er ineens totaal anders uit. Ik zat toentertijd nog op het Rythvius college in Eersel  en werd vier van de vijf doordeweekse dagen door een busje van Willem II opgehaald. Dat was altijd rond de klok van half vijf en zo kwam ik dan elke avond pas rond tien uur thuis! En dat voor een jongen van 13 jaar. Maar had ik het willen missen? Nee!! Zeker niet. Dit is wat ik wilde en heeft mij ook heel veel prachtige herinneringen opgeleverd.”

Succesvolle jaren bij Willem II
En wat betreft prachtige herinneringen kan ik dat, luisterend naar zijn verhaal,  alleen maar beamen. Waar zoveel jongens van dromen werd realiteit en werkelijkheid voor de van origine middenvelder.  Waarom van origine? Mike startte in de C1 en werd daar namelijk als spits gepositioneerd. En hij deed het uitstekend in zijn eerste jaar en was ook zeer regelmatig doeltreffend.  Zo was hij ook succesvol in het grote internationale toernooi van Willem II waar hij o.a. tegen Barcelona, Arsenal en Anderlecht speelde en waar hij ook wist te scoren tegen de Spaanse topper.
Datzelfde team kwam het jaar daarop als eerstejaars B in de B2 terecht en het was dan ook niet verwonderlijk te noemen dat het team ongeslagen kampioen werd. In zijn derde jaar bij Willem II eindigde het team wederom in de top 3 en speelde het o.a. ook een mooie wedstrijd tegen Oranje O16.

Het waren prachtige jaren met mooie internationale toernooien. Stuk voor stuk hoogtepunten. Het spelen van mooie toernooien was Mike overigens wel al een beetje gewend want ook naast zijn wedstrijden bij zijn eigen cluppie werd hij ook vaak geselecteerd voor de regio-/districtteams. En met dat districtteam nam hij dan deel aan het bekende Dr. Fadrhonc toernooi (aan dit talententoernooi, dat tot aan 2014 ook districtsselecties verwelkomde, hebben onder anderen talloze latere internationals deelgenomen). Het district Zuid I, met Mike binnen de gelederen, wist het toernooi ook een keer op zijn naam te schrijven.

Wesley Sneijder
Het mooiste jaar beleefde Mike wellicht in zijn jaren bij de A1 waar de hoogtepunten zich opstapelden. Mike:”Met de A1 speelden wij in de Shell jeugdcompetitie, zeg maar de eredivisie van de A-jeugd. Ik speelde toen altijd op de nummer tien positie en maakte dat seizoen 15 doelpunten! Geweldig natuurlijk. Maar er waren meer onvergetelijke momenten. Zo speelden we op een gegeven moment tegen Ajax en stond er een zekere Wesley Sneijder tegen ons te spelen, haha. Achteraf gezien ‘natuurlijk’ vet om mee te maken zeker ook met het feit dat hij twee weken later bij Ajax 1 in de Champions League mocht invallen tegen AC Milan! Het was echt een topjaar met wederom een plek in de top en de bekerwinst!! Aan het einde van dat eerste seizoen mocht ik ook nog eens een contract voor drie jaar ondertekenen.”

Hoe mooi het seizoen eindigde zo begon ook het nieuwe seizoen weer. ”Ja dat klopt. Gedurende al die jaren hadden wij dus vele internationale jeugdtoernooien gespeeld (Duitsland, Frankrijk, Spanje, België..). Dat was ook altijd een feest en daarbij gingen overigens ook bijna alle ouders mee die ook heel erg betrokken waren. Het mooiste toernooi speelde wij wellicht bij aanvang van het tweede seizoen bij de A1. Het was het internationale jeugdtoernooi in Oost-Duinkerke (België). Ik was dat seizoen benoemd tot aanvoerder en we speelden op dat toernooi o.a. tegen Espanyol, Tottenham Hotspurs en PSV. In drie wedstrijden wist ik ook te scoren met als hoogtepunt een doelpunt vanaf de middenlijn tegen PSV.”

Blessure en bekerfinale tegen Feyenoord
Het toernooi begon dus als een absoluut hoogtepunt maar eindigde als dieptepunt. Mike werd in de wedstrijd tegen Club Brugge uit de wedstrijd geschopt en liep een zware enkelblessure op. Zo zwaar zelfs dat hij acht maanden zou moeten revalideren en hij tot op de dag van vandaag zelfs nog hinder ondervindt van deze blessure.

Mike moest dat seizoen dan ook veelal van de zijlijn toekijken maar kwam na een bezoek aan Lieven Maesschalck in Antwerpen aan het einde van het seizoen toch nog aan spelen toe. Zo speelde Mike met Willem II ook nog de bekerfinale in Venray tegen Feyenoord. De Tilburgers verloren met 0-1 door een doelpunt van Jonathan de Guzman.

Beloftenelftal Willem II
Als A-junior mocht de aanvallende middenvelder uit Eersel al regelmatig meetrainen bij Jong Willem II en speelde hij soms ook zijn wedstrijdjes. Daarnaast waren er ook extra trainingen met zijn toenmalige trainer Marco de Ruijter die Mike zelfs wel eens kwam ophalen in Eersel voor extra trainingen.

Op 18-jarige leeftijd kwam de Eerselnaar vervolgens definitief in het beloftenteam van Willem II terecht waarvoor hij drie jaar zou gaan spelen. Er veranderde veel, zo ging hij van ’s avonds trainen naar zesmaal trainen in de ochtend en middag en speelde hij op maandagavond zijn wedstrijden. Het waren jaren met ups en downs. ” Uiteindelijk heb ik dus drie jaar in het beloftenelftal gespeeld en in mijn tweede jaar raakte ik jammer genoeg weer geblesseerd, deze keer aan mijn knie, wat me toen ook een half jaar aan de kant heeft gehouden.

In die drie jaar heb ik zo’n zestig mooie wedstrijden gespeeld omdat je o.a. tegen spelers speelde die of net buiten de basis waren gevallen of terugkwamen van een blessure. Denk hierbij aan spelers zoals o.a. Theo Lucius, Otman Bakkal, Demy de Zeeuw, Ryan Babel en Theo Janssen. In het derde jaar -en wat achteraf bleek het laatste seizoen- was ik aanvoerder en speelde ik op een gegeven moment met tien spelers van het 1e elftal omdat die allemaal moesten spelen. Best vreemd als je heel de week met je teamgenoten traint om vervolgens met geen enkel teamgenoot een competitiewedstrijd te spelen.”

Mike mocht gedurende die drie jaar wel zeer regelmatig meetrainen met het eerste elftal dat destijds onder leiding stond van Robert Maaskant. En zo trainde hij o.a. met spelers zoals Moussa Dembele en Mounir El Hamdaoui. Een debuut in het eerste elftal en in de eredivisie kwam er echter nooit van. ”Helaas niet nee, maar ja… ik had natuurlijk wel enkele goede spelers, zoals Tom Caluwe en Martijn Reuser voor mij op die nummer tien positie.”

TOP Oss en debuteren in de eerste divisie
In zijn laatste seizoen bij Willem II speelde Mike met zijn team een oefenduel tegen eerstedivisionist TOP Oss. De toenmalige trainer van de eerstedivisionist, Hans de Koning,  was onder de indruk geraakt en maakte kenbaar interesse te hebben in Mike. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling en mocht Mike zich binnen de kortste keren speler van TOP Oss noemen.

De Koning zag in Mike een zekerheidje en dat zorgde er voor dat hij zijn debuut mocht gaan maken in de eerste divisie. Dat was precies gezegd op 10 augustus 2007. TOP Oss, dat in het voorgaande seizoen slechts 17e was geworden in de competitie, nam dat seizoen in haar eerste wedstrijd, voor een kleine 2500 toeschouwers, op tegen Helmond Sport. Het duel eindigde in 1-1. Ook in de daaropvolgende vijf wedstrijden (drie nederlagen, twee gelijke spelen) begon Mike steevast in de basis maar werd wel vaker gewisseld. ”Na de eerste zes wedstrijden kreeg ik te maken met een blessure. We hadden een vrij intensieve voorbereiding gehad met ruim tien oefenwedstrijden en vele trainingen. Ik denk dat dit heeft meegespeeld aan de liesblessure die ik toen opliep. Na ruim vier weken in de lappenmand gezeten te hebben kwam ik terug en mocht ik na 1 training alweer invallen in het uitduel bij FC Eindhoven. De week daarop stond ik in de basis tegen FC Den Bosch en boekten wij onze vierde overwinning van het seizoen (2-1).”

In zijn eerste seizoen voor TOP Oss speelde Mike 22 competitiewedstrijden. TOP Oss eindigde dat seizoen overigens knap achtste waardoor het de nacompetitie in mocht. Daarin werd het over twee wedstrijden uitgeschakeld door Helmond Sport.

Bekerduel Feyenoord
Mike zou in totaal drie seizoenen gaan spelen voor TOP Oss met ruim 64 competitiewedstrijden en een 80 wedstrijden in totaal. Na de knappe achtste plaats in het seizoen 2007-2008, eindigde TOP Oss het jaar daarop als veertiende maar wist het wederom een periodetitel te bemachtigen. Maar opnieuw werd het direct uitgeschakeld, deze keer door FC Dordrecht. Mike maakte in beide wedstrijden de negentig minuten vol en liep in het tweede duel een gele kaart op.

Ondanks het verlies vormen de twee wedstrijden wel een hoogtepunt voor de middenvelder uit Eersel. Het absolute hoogtepunt voor Mike was echter het bekerduel tegen Feyenoord dat seizoen. ”Dat kun je wel zeggen ja. Dat was een hele ervaring voor mij en wij deden het ook nog eens uitstekend! Spelen in De Kuip en dat voor bijna 18.000 bezoekers. Geweldig! We hielden toen Feyenoord met o.a. Wijnaldum, Makaay, Fer, Van Bronckhorst op 0-0 en verloren jammer genoeg na verlenging met 3-0. Jammer van het verlies, maar het zal altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan!”

In mineur weg bij FC Oss
Hoe mooi het tweede seizoen was hoe dramatisch het laatste. Het was het seizoen dat voor het eerst sinds 1971 twee ploegen zouden degraderen uit die eerste divisie. Haarlem werd in januari 2010 failliet verklaard waardoor er nog één ploeg zou gaan degraderen. De Ossenaren hadden de pech dat de uitslagen tegen Haarlem kwamen te vervallen en dat viel uiteindelijk slecht uit voor FC Oss. Hierdoor kwam het op de laatste plek terecht en was degradatie een feit.

Mike, die tot 23 wedstrijden kwam dat seizoen en zijn eerste doelpunt wist te produceren (De Graafschap, 1-3), was niet happy meer bij de club. Mike:”Puur kijkend naar het team was het in de eerste twee seizoenen geweldig. We waren een hele hechte groep, zeg maar gerust een vriendenteam. Dat was in het laatste seizoen minder het geval.  Daarbij was er teveel gebeurd en hing er een hoop negativiteit rondom de club. Dat heeft mij toen ook doen besluiten de club te verlaten wat ik overigens, ondanks dat ik kon verlengen, al in april had aangegeven. Daarbij wilde ik ook weer mijn studie gaan oppakken.”

Een nieuwe uitdaging in België
De toen 25-jarige Mike moest dus op zoek naar een nieuwe club, eentje die zou passen bij zijn ‘nieuwe’ leven. Via zijn neef kwam Mike vervolgens in contact met het Belgische Overpelt dat uitkwam in de 4e Nationale. Drie seizoenen zou hij daar verblijven met wisselende resultaten. In zijn eerste seizoen was er een tiende plaats. Het tweede seizoen verliep een stuk beter en behaalde Overpelt de derde plaats en mocht de nacompetitie in voor promotie. Daarin kwam het te spelen tegen de nummer vier van een andere vierdeklasser Dilbeek Sport. Overpelt speelde gelijk maar verloor na strafschoppen. Achteraf gezien maar goed, want het daaropvolgende jaar kwam Overpelt niet verder dan een elfde plaats.

Ondanks de misschien niet beoogde resultaten kijkt Mike met veel plezier terug op zijn tijd bij de Belgische vierdeklasser. ”Zeker weten. De afstand was ideaal (15 minuten rijden) en we speelden op een mooi niveau. De tijd in België had ik zeker niet willen missen en ik heb er ook vele mooie contacten aan overgehouden. Het voetbal leeft daar enorm en mensen kijken de hele week uit naar de wedstrijd in het weekend. Ook is de mentaliteit heel anders dan hier. Als we wonnen was het groot feest in het kleedlokaal en in de kantine. Het was absoluut een mooie tijd waar ik wel in een korte tijd veel trainers heb meegemaakt. Maar liefst vijf trainers in drie jaar tijd maar elke trainer heeft mij veel herinneringen gegeven, hahaha.”

Drie verenigingen in twee seizoenen
Na drie seizoenen Overpelt verkaste Mike naar het Belgische Zwarte Leeuw dat in het voorgaande seizoen kampioen was geworden in de Eerste Provinciale en zodoende klassengenoot werd van zijn vorige werkgever Overpelt. Mike draaide tezamen met teamgenoten zoals Brahim Hassounfi, Jelle van Kruijssen en Levi van der Heijden een goed seizoen en deed mee voor promotie. Met nog één duel te gaan had het zelfs een nacompetitieplek in handen maar door een nederlaag in de laatste wedstrijd gingen twee ploegen waaronder Overpelt, nog over Zwarte Leeuw heen.

Het avontuur duurde maar één seizoen waarna Mike het daaropvolgende seizoen voor twee verschillende ploegen zou uitkomen. ”Overpelt heeft mij mooie herinneringen gegeven. Bij elke vereniging gebeurde er wel wat. Bij Overpelt heb ik dus te maken gehad met vijf trainers in drie jaar. Zwarte Leeuw was ook een verhaal op zich. We speelden onze thuiswedstrijden altijd voor veel publiek en op een fantastische grasmat, maar verder waren de omstandigheden niet altijd om naar huis te schrijven. Het stadion was oud en herbergde dramatische kleedlokalen. Met het douchen moesten we zelfs aan een touwtje trekken.

Tijdens het seizoen bij Zwarte Leeuw werd ik vervolgens door diverse clubs benaderd, o.a door Oosterzonen, destijds spelend in de 3e Nationale. Ik moest alleen vier keer in de week trainen en daar had ik geen behoefte meer aan. Uiteindelijk heb ik laat in het seizoen de beslissing genomen om naar VV Gestel te gaan. Dit was echter ook van korte duur. De reden dat ik daar ben weggegaan is dat we vaak maar met 4 mensen op de training stonden en ik toch liever weer in België wilde spelen. Ik was in de winterstop al door diverse clubs benaderd en ik maakte de keuze voor Vosselaar, een nette club die in degradatienood verkeerde. Gelukkig bleven we erin en dat werd ook groots gevierd.”

Nekhernia
Mike zou ook in het seizoen 2015-2016 nog uitkomen voor Vosselaar maar een nekhernia gooide roet in het eten. ”In de voorbereiding van het seizoen 2015-2016 speelde ik bij Vosselaar maar kreeg ik in de voorbereiding te maken met uitstraling en tintelingen van mijn nek naar mijn handen. Na verschillende onderzoeken bleek het een nekhernia te zijn. Hoe dit ontstaan is, is voor mij nog steeds een raadsel, maar na enkele maanden heb ik bij Vosselaar aangegeven dat ik niet meer terug zou keren. Ik wilde me volledig richten op mijn revalidatie maar ook door de medicijnen mocht ik zelf niet autorijden.

Na een paar maanden ging het allemaal gelukkig steeds beter en heb ik bij EFC aangegeven dat ik, als de nekhernia zou verdwijnen, terug zou willen keren op het oude nest.
Ik heb natuurlijk vele jaren bij EFC rondgelopen, eerst vijf jaar in de jeugd gespeeld en later ook vijf jaar de jeugd getraind (O17 en O19). Daarnaast speelde mijn broertje Jim ook in het 1e elftal. Dat leek ons natuurlijk geweldig om samen in EFC 1 te spelen.”

Succesvolle jaren bij EFC
Zover kwam het jammer genoeg niet voor beide broers. Mike kampte dus met een nekhernia maar ook broer Jim kreeg met lichamelijke ongemakken te maken. Jim had dusdanig knieklachten dat het voetbal er niet meer in zat voor hem.

De resultaten bij EFC waren goed te noemen voordat het in het seizoen 2014-2015 uit de 1e Klasse degradeerde. Vijf jaar op rij wist EFC, met Mike Thijssen, zich te plaatsen voor de nacompetitie en één keer was het wel heel dichtbij een kampioenschap. In 2015-2016, onder leiding van Ronald Tielemans, pakte EFC de vijfde plaats maar mocht het zoals eerder vermeld wel de nacompetitie. Daar wist het de finale te bereiken na overwinningen op Rijen en RPC. In die finale was Someren vervolgens met strafschoppen te sterk.

Het jaar daarna was er wederom een vijfde plaats en opnieuw een nacompetitiewedstrijd tegen Someren. Deze keer werden de Somernaren wel verslagen maar was nu Venlosche Boys te sterk over twee wedstrijden. In het tweede duel stond EFC toen met nog tien minuten op de klok met 0-1 voor maar ging het alsnog met 2-1 onderuit. In 2017-2018 was er dus het gemiste kampioenschap. EFC stond lange tijd bovenaan maar ging in speelronde 24 onderuit tegen FC Eindhoven/av waardoor het kampioenschap aan hun neus voorbij ging.

Onder Ronald Schuermans werd er vervolgens allereerst een derde plaats gepakt en werd het in de nacompetitie in de eerste ronde uitgeschakeld door FC Tilburg. Maar in 2019-2020 was promotie dan toch een feit. EFC stond met nog negen wedstrijden te spelen zeven punten los op Marvilde en tien op Mierlo Hout. Op dat moment werd de competitie afgebroken vanwege corona maar mocht EFC wel promoveren.

Mike:”Na opnieuw een coronajaar eindigden wij in het eerste volledige seizoen in de 1e Klasse op een mooie zesde plaats en dat met een enorm krappe selectie. Dit seizoen zijn we onder leiding van Edwin Slagboom helaas niet stabiel genoeg gebleken om echt mee te doen voor het kampioenschap. Er zit veel kwaliteit in deze groep en qua rangschikking staan we er prima voor met een 2e plaats. Nu is het zaak om te zorgen dat we zo snel mogelijk nacompetitie voor promotie veilig stellen en hebben we hopelijk nog een mooi toetje voor de boeg.”

Zoals vermeld in de inleiding zou het dan ook super mooi zijn voor zowel EFC als Mike dat ze in het 100-jarig jubileum ook nog eens historie zouden kunnen schrijven middels promotie naar de 4e Divisie. Voor Mike zou het ook een geweldige afsluiting zijn van een mooie voetbalcarrière waarin hij sinds Jong Willem II ruim vierhonderd wedstrijden heeft gespeeld. Een verdiende afsluiting ook. En wat het allemaal nog mooier maakt is dat hij samen afscheid mag gaan nemen met zijn maatje Bas Smulders, die ook zeven jaar medespeler was bij Willem II. Hoe dan ook, Mike gaat na dit seizoen stoppen, al zal het voetbal altijd blijven kriebelen voor hem! Mike:”Ja inderdaad. Het leek mij ook mooi om als aanvoerder het 100-jarig bestaan van de club in te gaan en mooi af te sluiten. Ik vind het voor nu belangrijk om meer tijd aan mijn gezin te besteden. Op dinsdag en donderdag rijd ik twee keer op en neer van Boxtel naar Eersel en terug en ook op zondag ben ik toch een hele dag op pad. Mijn oudste dochter gaat inmiddels naar de basisschool en is al volop bezig met sporten. Mijn jongste dochter zal volgend jaar gaan volgen en dit wil ik graag van dichtbij meemaken!

Daarnaast leid ik samen met Jim en mijn vader het bedrijf The Art of living in Eersel waar we particulieren en professionals inspireren en informeren op het gebied van luxe wonen d.m.v. magazines, koffietafelboeken en online platforms / social media. We hebben een mooi team met 15 mensen in dienst en hebben nog veel plannen om het bedrijf uit te breiden. Dus ja... het is tijd!”

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.

Jouw reactie?


Marcel Blox (voorzitter EFC)
13 mei 20:51
Amateurvoetbaleindhoven is een prachtig 'podium' wat ik met veel belangstelling volg. Ik reageer niet of nauwelijks op berichten of reacties maar wil nu toch graag een uitzondering maken. Mike is een grootste voetballer maar bovenal een fijn en sympathiek mens met een grote persoonlijkheid in en buiten de lijnen. Mike gaf lang geleden aan de laatste jaren van zijn carriere bij EFC te willen afsluiten waar het uiteindelijk allemaal is begonnen. Het zijn uiteindelijk nog heel veel jaren geworden. Mike was en is nog steeds een van de dragende spelers van het 1e elftal. Begrijpelijk is dat hij een keer 'afscheid' gaat nemen en niets mooier is dat in het jaar dat 'zijn' EFC 100 jaar bestaat. Of dat nog bekroond wordt met een nacompetitie is wellicht een 'mooie kers op de taart' maar doet verder niets af aan zijn prachtige voetbalcarriere. Het is voor ons als EFC ook heel fijn geweest dat wij de 'broer' van Mike, Bas Smulders, nog twee jaren bij ons 1e elftal hebben mogen bewonderen. Wie weet wat het was geworden als Bas eerder ons team had kunnen versterken. Mike, op 29 mei neemt het 1e elftal bij de laatste competitiewedstrijd tegen Limburgia thuis 'afscheid' van je en ook EFC zal hiervoor nog een gepast moment kiezen. Meer uit het oog wil echter niet zeggen uit het hart. Mike bedankt!
Theo Machielsen
13 mei 19:58
Hallo Mike,vele mooie jaren mocht ik je verzorger zijn bij W2 je was een Topper zowel als voetballer en als mens ik wens je veel plezier en geniet nog maar lekker samen en van je kinderen ⚽️👍👍🥂
Harry Bullens
13 mei 15:11
Mike ontzettend bedankt voor al je inzet, passie,voetbalkwaliteiten en leiderschap. Geweldig hoe jij jou in de laatste jaren van je voetbalcarrière voor onze club hebt ingezet. Succes in de laatste 3 wedstrijden en hopelijk mogen we je in de toekomst nog eens aantreffen als toeschouwer bij EFC.
Supporter
13 mei 0:30
Mike en Bas Idd mooi om jullie te hebben zien voetballen. Passie, uitstraling, en leiderschap. Succes in de laatste 3 wedstrijden.
Roland Schuermans
12 mei 23:14
Mooie tijd met je meegemaakt. Je was de aanjager en winnen was het belangrijkste. Bedankt voor je inzet en gedrevenheid. Suc6 met wat je ook gaat doen.
Jens
12 mei 22:26
Bedankt Mike voor alles wat je voor onze club betekend hebt!
Jeroen Gijsberts
12 mei 18:33
Well done chief! Jij kunt zeker met trots terugkijken op de voetbalcarrière! Hopelijk kun je het afscheid vieren met de promotie!👌🏻
Danny vd E
12 mei 15:35
Mooi stukje Mike! Hopen dat je het kunt afsluiten met een promotie, het is je zeker gegund! Pak je rust :)!
jac van gerwen
12 mei 14:29
jammer....jammer , mike dat je het komende seizoen. 4de divisie voor efc er niet meer bij bent......maar gewedig bedankt, voor de fijne jaren. alle goeds gewenst. en bas smulders ook erg bedankt en plezier gewenst bij schijndel. jesse . het zal een hele klus worden. moet kunnen...
Wen Volf
12 mei 12:53
Mike, bedank voor je inzet we hebben van je genoten.En veel succes in je carriere.
Will van Gerwen
12 mei 10:59
Prachtig stuk, met veel plezier als EFCer gelezen.
Ad Verdonschot
12 mei 10:35
Mike, bedankt namens vele supporters van EFC. Altijd positief en voorbeeld voor anderen. Wens je het beste voor de toekomst.