"Volgende week naar Nederwetten. Daar kijk ik nu al naar uit." Daarmee sloot Danny Koevermans het interview over zijn liefde voor het amateurvoetbal af. Dat maakte ons heel erg benieuwd. Na wat zoeken op het internet kwamen we erachter dat Nederwetten een dorpje is net buiten Eindhoven, met zo'n 800 inwoners. Er is geen supermark maar blijkbaar wel een populaire kelderklasseclub met 330 leden. Verder wist ik, op de verhalen van De Koef na, weinig over RKVV Nederwetten.
Daarom besloot ik om op een zondag naar de Brabantse amateurclub te reizen en op zoek te gaan naar de kern van het amateurvoetbal. Waarom is iedereen zo gek van deze club? Waarom keek Danny zo erg uit naar deze wedstrijd? En waarom is hij zelfs sponsor van de club is geworden?
"Ja die Danny, die stond op de tafels te dansen na de wedstrijd," lacht voorzitter Willy Raaijmakers als ik zijn auto in stap. Na een lange reis naar het iets grotere dorp Nuenen komt Willy mij ophalen omdat Nederwetten simpelweg niet bereikbaar is met het openbaar vervoer. "Welkom op de mooiste weg van Nederland," zegt hij als we wegrijden. "De mooiste weg?", vraag ik. "Dit is de weg naar Nederwetten".
Willy is geboren in Nederwetten en nooit meer weggegaan. Al heel zijn leven is hij betrokken bij de voetbalclub. Hij speelde een recordaantal wedstrijden in het eerste en is sinds 2011 voorzitter van het bestuur. Op de parkeerplaats van sportpark De Koppel vertelt Willy dat ik nu echt in het hart van Nederwetten sta. "Je hebt hier de kerk, het handbalveld, de tennisvereniging, de sporthal en de voetbalclub. Meer heb je hier niet nodig."
Terwijl ik aan mijn eerste 'bakske' koffie zit in het nog relatief rustige clubhuis start ik mijn zoektocht. Terwijl de rest van de aanwezigen zich lachend omdraait naar het grote scherm omdat ze zien dat Feyenoord op achterstand is gekomen, vertelt Willy me waarom hij denkt dat de club uniek is.
"De vereniging heeft ruim driehonderd leden, wat enorm veel is voor zo'n klein dorp," vertelt hij aan de bar. "Mensen die hier komen, gaan nooit meer weg. Iedereen wordt onderdeel van de club, op wat voor manier dan ook. Per jaar komen er een tiental leden bij en verliezen we misschien een of twee leden omdat ze bijvoorbeeld te oud worden, verhuizen of overlijden."
Onderdeel van de club zijn betekent in dit geval niet alleen lid zijn, maar ook als vrijwilliger iets toevoegen. Dankzij die vrijwilligers heeft de club bijvoorbeeld een nieuwe aanbouw met een stel nieuwe wc's. "Zo'n zeventig procent van de leden is actief als vrijwilliger. Sommigen besteden zo'n twintig uur per week aan de club," legt Willy uit.p1150284-2Willy met een 'bakske' koffie.
Ik krijg een biertje van het huis en kijk eens goed om me heen. De kantine ziet er modern uit. Niks bijzonders, gewoon een prima kantine. Dan zie dat de prijzenkast aan het plafond gemonteerd is. Willy vertelt dat het clubhuis ingericht is door een komisch Brabants duo genaamd Duo Vreemd.
Dat is natuurlijk leuk, maar waarom heeft deze club zoveel leden en waarom is iedereen vrijwilliger? Want ondanks de gezellige sfeer is het nog vrij onduidelijk voor me. Bij de bar raak ik aan de praat met Erwin. "Het is hier gewoon ons voor ons," vertelt hij. Erwin werd in 2000 kampioen met het eerste. "Ik kom niet uit Nederwetten, maar toen ik hier 34 jaar geleden kwam omdat mijn vrienden hier zaten, wilde ik nooit meer weg. Ondertussen speelt mijn dochter hier ook."
"Tien jaar geleden voegden we damesteams toe aan de club, dus moesten we die wc's in de nieuwe aanbouw wel maken," legt Willy uit, terwijl Erwin opstaat en naar de plek loopt waar ooit de wc's waren, om vervolgens de goede kant op te lopen. "De introductie van damesteams heeft veel mooie dingen opgeleverd, bijvoorbeeld meerdere Nederwettense huwelijken. Doordat wij damesteams hebben toegevoegd zijn hier stelletjes ontstaan die ondertussen al getrouwd zijn."
Als het dorp niet zo katholiek was, waren die huwelijken waarschijnlijk ook in dit clubhuis vereeuwigd. Niet alleen omdat de club zoveel voor hen betekent, maar vooral omdat de club elke kans op een feestje met beide handen vastgrijpt.
"Bij de meeste feestjes koop je voor tien euro een pul bier die je de hele avond mag bijvullen," legt Erwin uit. In mindere financiële tijden wordt de feestdrang gebruikt om wat meer geld in het laatje te krijgen. "Willy en ik zijn een keer na een wedstrijd gratis hamburgers gaan bakken," vertelt Han. "Zo bleven mensen hangen en werd er 's avonds weer flink bier gedronken."
"Voor het vijftigjarige jubileum zaten er voor het eerst vrouwen in de activiteitencommissie. Daar hadden we nog wel wat twijfels over, maar uiteindelijk is het lustrum mijn mooiste herinnering aan de club," zegt Willy. "Lijn 7 kwam zelfs spelen. Nou, toen ging het dak eraf. Als je met een vliegtuig over het dorp zou vliegen, weet ik zeker dat je alleen maar blauw had gezien."
Die uitspraak over vrouwen in de commissie deed mij twijfelen of de dames het ook zo naar hun zin hebben bij de club, dus ik vroeg het aan de dames van Dames 1, die op dat moment net terugkomen van een 0-6 overwinning (ik mag hier niet bij zeggen dat ze tegen een team van 9 speelden). "Nou we zijn ondertussen met zeventig vrouwen op deze club," zegt het meisje dat in die commissie zat. "Ze kunnen niet meer zonder ons," voegt een ander toe.
Eén meisje zat al bij de vereniging voordat er damesteams waren. "Ik wilde gewoon net als mijn broers hier voetballen, dus dan deed ik maar met de jongens mee. Toen ik wedstrijden wilde gaan spelen, ben ik toch naar Gerwen (voetbalclub van dorp naast Nederwetten, red.) gegaan, maar toen hier damesvoetbal werd opgestart kwam ik snel weer terug."
Ondertussen is de wedstrijd van het eerste net begonnen. Nederwetten speelt tegen de Milheezer Boys en komt al snel op achterstand. "We hoeven ook niet per se de beste te zijn, zolang de sfeer maar goed is," stelt Willy mij gerust. "We dwarrelen al decennia tussen de vierde en de vijfde klasse. Natuurlijk is het mooi als we kampioen worden, maar het gaat hier om de club en de leden. Het eerste team is er gewoon een onderdeel van."
"Het voetbal is hier een stuk eerlijker," vertelt Erwin. "Er is hier geen vriendjespolitiek als je ouders toevallig sponsor zijn en alle scheidsrechters zijn gewoon onpartijdig. En het voetbal is al helemaal mooier dan professioneel voetbal, want het gaat om de gezelligheid en het plezier in de sport. Ook geen rare praktijken als matchfixing of zoiets."
Willy zelf vindt het ook lastig om samen te vatten waarom mensen hier blijven, maar snapt het wel. "Iedereen staat voor de club klaar. Een tijdje geleden besloot de gemeente om de kraan met subsidie dicht te draaien. Daardoor zaten we redelijk in de problemen. Toen ging iedereen gewoon nog meer vrijwilligen en de contributie ging wat omhoog. Nu redden we ons weer goed."
Iedereen die ik in het blauw belichte clubgebouw spreek heeft wel een rol als vrijwilliger. Een meisje van Dames 1 stopt bijvoorbeeld tientallen uren in de lay-out van clubblad 't Koppeltje. Het clubblad wordt niet opgestuurd, maar wordt rondgebracht in het dorp. Dat is minstens zo effectief en toch hetzelfde publiek.
Na de wedstrijd, die de Nederwetters met 0-3 verliezen, is het tijd voor (meer) bier en wat nabespreking. De derde helft staat bijzonder hoog in het vaandel. In het clubhuis verzamelt iedereen zich en doet alsof ze thuis zijn. Enkele dames zitten een potje te kaarten en de oudere heren zitten aan hun eigen ronde tafel te discussiëren. "Dat zijn de betweters," vertelt Willy. "Zij moeten altijd even analyseren waar het fout ging in de wedstrijd." Ik stap op ze af en vraag ze op welk moment het mis ging. "Het lag vooral aan de individuele kwaliteiten, de tegenstander was fysiek wat sterker," legt een van de mannen uit. Hij is tevens degene die in zijn eigen tijd de kleedkamers onderhoudt.
Ik zeg tegen Han, die als vrijwilliger sponsors voor de club probeert binnen te slepen, dat ik het een mooie club vind. "Oh, nou dan moet je hier komen voetballen," zegt hij. "Daar is weinig voor nodig. Ik zorg wel dat je hier een partner vindt. Hier, dit is mijn zusje." Terwijl Han zijn zusje aan mij probeert uit te huwelijken, schrijf ik bij het puntje gastvrijheid alvast een grote 'ja' op.
"Het is niet alleen de voetbalclub van het dorp," legt Han uit. "Het is het dorpshuis. Eigenlijk is het hart van het dorp, en misschien wel van de regio. Je hebt alleen nog een restaurantje waar je soms wat kan drinken, maar hier kan je eigenlijk altijd terecht."
Ondertussen valt het me op dat er een jongen met een hesje aan al de hele tijd het bier aan het halen is. "Dat is de pannekoek van de week," legt Erwin uit. "Elke donderdag doen we met een groep latje-trap en de verliezer moet de volgende zondag al het bier rondbrengen. Toen Danny Koevermans hier was, trok hij vrijwillig het hesje aan – hij vond het prachtig."
Ik drink nog even wat biertjes mee en praat met verschillende mensen over het verschil tussen Nederwetten en 'het westen', terwijl ik probeer te bedenken of ik hier bij Nederwetten gevonden heb wat ik zocht. Waarom is deze club het hart van het amateurvoetbal? Waarom gaat niemand hier weg?
Nederwetten zit tussen een familie en een dorp in. Iedereen kent elkaar, er is respect voor iedereen en samen strijden ze onder dezelfde naam. Die formule maakt, in combinatie met de gezelligheid met een zachte 'g', de sfeer uniek. Op het afgelegen grasveld van Nederwetten leerde ik dat amateurvoetbal de mooiste vorm van voetbal is.
Ik was er een paar uurtjes en wilde eigenlijk nooit meer weg. Danny Koevermans, misschien wel de grootste fan van de kelderklasse, had precies hetzelfde gevoel. Ik kan iedere liefhebber van (amateur)voetbal aanraden om een zondagje te gaan kijken bij een club als Nederwetten. Eén tip: kom met de fiets en neem maandag alvast vrij, want op sommige dagen kan het bijzonder gezellig worden.
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?