Column Noud van Buul: 'op bezoek bij Rood Wit V'

In het najaar van 2003 kwam voorzitter van Rood Wit V Wim van de Berk bij mij langs om mij vast te leggen als hoofdtrainer van de roodwitten voor het seizoen 2004/2005 en verder. Hij had mandaat vanuit het bestuur, verder geen gebakkelei of gezeur; “ik wil dat jij de nieuw trainer gaat worden en verder geen gemauw.” Op dat moment was ik nog werkzaam bij vv Dongen. Een fijne club waar Ton Janssen bestuurslid  –als burger werkzaam bij Defensie  en tot vorig seizoen werkzaam als technisch manager bij de geel blauwen– was. Ondanks dat het mijn eerste seizoen was in Dongen wilde ik wel verkassen: de reistijd naar Dongen in combinatie met mijn “veertigurige werkweek” waren een probleem. Soms snertweer; gladheid en mist en dan een traject: door de Oirschotse Heide oftewel langs de Hut in Wintelré en dan in Oirschot de snelweg op. Bovendien had Rood Wit V een team om bovenin mee te draaien in de competitie. Terwijl het bij vv Dongen een –met alle respect– oudere selectie was; de A junioren waren weliswaar kampioen geworden maar daar stond mijns inziens te weinig potentie in om op te stellen in het vaandelteam. Dus besloot ik om na één seizoen te verkassen naar Rood Wit V. Het seizoen bij vv Dongen werd afgesloten met een vijfde plaats en een periode titel; helaas geen promotie. Dus ik gaf mijn jawoord aan de voorzitter van Rood Wit V.

Na de eerstvolgende training in Dongen wenste ik meteen Ton Jansen te spreken om hem van mijn besluit op de hoogte te brengen. Ton had vooraf nog een gesprek met onze geblesseerde aanvoerder Brouwers. Brouwers komt uit het kantoor van Ton: “Hoi trainer, we hebben het net over je gehad (en met een glimlach), je laatste seizoen hé?” Ik zeg terwijl ik gelijktijdig een stap over de drempel zet “Ja dat klopt.” Beiden waren zeer geschrokken van mijn beslissing maar ik had mijn woord gegeven aan de club uit Veldhoven: een man een man, een woord een woord. En ik wilde geen “handjeklap” om de prijs op te drijven ..... Bij Rood Wit V had ik afgesproken dat ik alle senioren en A- junioren mocht benaderen voor de selectie.

Zo kwam ik ook terecht bij de eerstejaars A junioren Lex Olschewsky en Nick Kaptheijns; beiden zeventien jaar. Lex een centrale verdediger die speelde alsof hij er al jaren stond en menig spits van naam helemaal uit de wedstrijd hield en Nick een grillige middenvelder; een speler naar mijn hart! De A junioren trainer sputterde nog even tegen maar: we leiden op voor de senioren selectie van Rood Wit Veldhoven, die niet goed genoeg is daarvan hopen we dat hij bij de club lager blijft spelen en talenten zullen we niet tegenhouden om zich te ontwikkelen bij een BVO. Met een prima medewerking van bestuur, leiders Jan Spitters en Willem Bertrams, verzorgers Jan van Velthoven en Eric Maes, keeperstrainer Mark Sleddens en mijn verdere trainersstaf Frans Verbeek en Danny Blankers bleef ik drie seizoenen op de Korze: het eerste jaar werden we tweede in de 2e klas; het seizoen daaropvolgend werden we kampioen en de derde leergang spelend in de 1e klas gelijk een periodetitel. Helaas – we waren er dicht bij - via de nacompetitie promoveerden we niet naar de hoofdklasse: GSV uit Genhout was ons eindstation: tweemaal  verlies met het kleinst mogelijke verschil: 1-0.

Voorafgaande nu: Rood Wit Veldhoven heeft dertien wedstrijden gespeeld en staat maar één punt boven de derde ploeg van onder die ook nog eens één wedstrijd minder gespeeld heeft. EFC - dat haar zinnen al enkele jaren gezet heeft om zo spoedig mogelijk terug te keren naar de eerste klas – moet ook nog flink aan de bak voor een prijs of prijsje: de ploeg van Roland Schuermans heeft acht punten achterstand (met één wedstrijd minder gespeeld) op koploper FC Eindhoven av maar zeker ook RPC, Someren en Marvilde kunnen zich nog aan het front melden. EFC – de club waarvan mijn opa op 1 april 1923 medeoprichter was – heeft de laatste drie seizoenen wel steeds deelgenomen aan de nacompetitie voor promotie maar zij gingen geen klas omhoog.

De wedstrijd:  Rood Wit V - EFC: 2 - 0.  Rood Wit V doet goede zaken!
Weer een allerhartelijkste ontvangst voor mij op de Korze. Beide teams waren niet op oorlogssterkte. Zo misten EFC onder andere Jesse van Gerwen en Jan van Heukelom en die hadden ze deze wedstrijd zeker als centrale verdedigers goed kunnen  gebruiken. EFC speelden met hun strijdplan het team van Robbert Verhoeven mooi in de kaart. Jan van Hout, de gevaarlijke spits van de Roodwitters, voelde zich als een vis in het water. EFC had met hun tactiek de uitstraling van “hoe kunnen we het Jan van Hout zo comfortabel mogelijk maken.” In “Zeist” zouden ze zeggen: “Uitgaan van de eigen mogelijkheden en rekening houden met de tegenstander.”
Het begin was de eerst acht minuten sprankelend: Na 54 seconden kan Anwar Janssen van EFC net niet bij een scherp aangesneden voorzet; in de 3e minuut komt er een steekpass van de rood-zwarten op Ruan Tiryaki maar hij strandt op keeper Mark Smulders; de volgende minuut weet Jordy Maes met een diepe bal Jan van Hout te bereiken, in eerste instantie weet goalie Jesse Theuws het schot te pareren maar in de rebound is hij kansloos: 1-0. Een minuut later is er een voorzet van Anwar Janssen maar met grote moeite is de Roodwit verdediging de situatie meester. Even later verschijnt de grillige spits Jan van Hout weer vrij voor doelwachter Jesse Theuws maar deze redt met de voet en de corner levert verder geen gevaar op. De bezoekers zijn onvoldoende bewapend tegen plaaggeest Jan van Hout en dat zal ze later in de wedstrijd weer opbreken ……. In de 18e minuut heeft de thuisploeg een corner: Mike Meulenbroek belast zich hiermee en Jordy Maes komt goed los van zijn tegenstander maar kopt over. Twee minuten later aan de andere zijde: Mark Smulders staat aan de grond genageld maar de bal van Max van Limpt gaat buitenkant paal naast. Na bijna een half uur spelen is Roodwitter Bart Driessen doorgebroken maar wordt op de rand van het zestienmetergebied aan zijn shirt getrokken. Arbiter Stijn Berben laat doorspelen. De Veldhovens bank ontploft terecht; echter zonder resultaat. Berben maakt nog wel even een praatje met coach Verhoeven. In het laatste kwartier van de eerste helft heeft RW V de controle en kan er soms counterend uitkomen.
Het begin van de tweede helft is het status quo maar in de 54e minuut maakt Jan van Hout weer eens gebruik van zijn handelsmerk – snelheid – en legt de bal panklaar voor Mike Meulenbroek: 2-0. In de 58e minuut is er een bal net buiten het zestienmetergebied waarbij keeper Smulders en EFC speler Damian van Gestel nagenoeg gelijktijdig zijn en beiden storten ter aarde. Referee Berben kent een vrije trap aan de thuisploeg toe. De Korze bewoners maken optimaal gebruik van de omstandigheden en EFC brengt steeds meer vechtvoetbal en hun technische bagage blijft steeds meer in de ijskast en ook tactisch – bv het sprankelende vleugelspel – komt maar zelden tot emplooi. Even na het uur schiet een EFC aanvaller – na een afgeslagen aanval – vanaf 16M net naast. In de 72e min krijgt Rood Wit een vrije trap maar het schot in de korte hoek van Joey Nieborg mist kracht. Enkele minuten later resulteert een combinatie tussen van Limpt en Janssen in een vrije trap voor EFC : Mike Thijssen geeft een indraaiende bal maar Smulders stompt met één vuist weg. De thuisploeg doet wat het moet doen en de bezoekers weten niet echt meer te overtuigen. Een verdiende overwinning voor de Veldhovenaren. En een pijnlijk duur leermoment voor de ploeg uit mijn gemeente……….  

© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.