Toppers in het amateurvoetbal zijn er voldoende, met name eind vorige eeuw en begin deze eeuw, toen het amateurvoetbal meer centraal stond dan in de huidige tijd. Met de nieuwe ontwikkelingen is er voor de huidige amateurvoetballer meer dan alleen voetbal.
Vaak hoor je van oud-amateurvoetballers niet zo veel meer. Sommigen zijn trainer geworden en sommigen vervullen een taak binnen een club. Maar het overgrote deel is niet of nauwelijks meer betrokken bij het amateurvoetbal. Vandaar deze rubriek. In deze editie is het de beurt aan Paul Purschel. Oud-speler van o.a. ACHT en EFC.
In 2009 nam Purschel 'in stijl' op 37-jarige leeftijd afscheid als eerste elftalspeler bij vv ACHT. Purschel kopte in zijn laatste wedstrijd -in de finale van de nacompetitie tegen Waalre- vv ACHT naar de derde klasse. Daarna is Purschel gaan spelen in het derde elftal van vv ACHT en later werd hij trainer van het tweede elftal. Afgelopen seizoen was Purschel actief als trainer van het tweede elftal van Best Vooruit.
We stellen Paul een aantal vragen over het leven na het voetbal als eerste elftalspeler.
Stel je even voor aan het Amateurvoetbaleindhoven-publiek:
Ik ben Paul Purschel, 45 jaar, getrouwd met Wendy Meulenbroeks en we hebben samen drie kinderen, twee meiden en een jongen. Lynn is 16, Jill 14 en Paul 8. Ik heb als eerste elftalspeler gevoetbald bij de amateurs van FC Eindhoven, De Spechten, UNA, EFC en ACHT. Het afgelopen seizoen had ik het tweede elftal van Best Vooruit onder mijn hoede en daarvoor twee seizoenen het tweede van VV ACHT. Verder heb ik zowat heel mijn leven in het amateurvoetbal rondgezworven, met een aantal jaren een uitstapje naar de handbalsport. Dat spelletje ging me ook wel goed af moet ik zeggen.
Wat doe je nu in het dagelijks leven?
Ik heb een eigen schoonmaakbedrijf, Purschel Cleanings. Met ons bedrijf voeren we allerlei schoonmaakdiensten uit. Van het poetsen van kantoren tot het verwijderen van graffiti, het wassen van ramen op alle hoogtes tot het schrobben van parkeergarages.
Hoe is het leven vergaan -tot nu toe- zonder actief te zijn als eerste elftal speler?
Ik ben na mijn actieve carrière lager gaan spelen in het derde elftal VV Acht, maar dit bleek achteraf niet de juiste keuze, waardoor ik het seizoen er op in het tweede ben gaan spelen. Na twee seizoenen als voetballer, ben ik trainer geworden van het tweede elftal. Eerst samen met Jurrien Jacobs en het tweede seizoen, waarin we kampioen werden, samen met Dennis Klaassen.
Door wat strubbelingen bij VV Acht, ben ik naar Best Vooruit verkast, om te gaan spelen in het derde elftal met veelal jongens die ook in diverse selecties hebben gespeeld. Na twee jaar daar gespeeld te hebben, ben ik vorig jaar trainer van het tweede elftal van Best Vooruit geworden. Samen met Tom van de Loo. We zijn met dit elftal kampioen geworden en gepromoveerd naar de reserve hoofdklasse.
Hoe is het trainerschap bevallen in de huidige tijd van het amateurvoetbal?
Het trainer zijn beviel me ontzettend goed. Om een groep te trainen, is gewoon mooi om te doen. Ware het niet dat de tijd me parten speelde, waardoor ik heb besloten om te stoppen. Mijn zoontje Paul speelt in JO10-1 bij Best Vooruit, dit team train ik nu dit seizoen. Daarnaast speel ik nu weer in het derde elftal van Best Vooruit.
Ik denk dat het op ieder niveau belangrijk is om, buiten het voetballend talent, er een goede groep van te maken die voor elkaar willen werken. Dan komt het succes vanzelf. Feyenoord is kampioen van Nederland geworden en wat hoor je Dirk Kuijt als eerste zeggen: 'we hadden een goede groep die voor elkaar door het vuur ging.' Daarnaast blijft de sfeer binnen de groep de basis voor het succes.
Volg je het amateurvoetbal (met name eerste elftallen) nog op de voet?
Ik volg het amateurvoetbal nog wel. Op zich is er de laatste jaren wel wat veranderd. Dit heeft vooral te maken met het kunstgras. Het voetbal is naar mijn idee veel minder fysiek, met veel minder duels dan op gewoon gras. Kijk maar eens hoe weinig slidings je ziet op kunstgras. Op natuurgras zie je iedereen wel slidings maken!
Hoogtepunten en dieptepunten als eerste elftalspeler?
Kampioen worden met EFC, alsmede de verschillende promoties via nacompetities die ik heb meegemaakt. Zo promoveerden we eens met EFC ten koste van aartsrivaal DOSKO'32. Na twee dagen feesten kwam er iemand op het 'schitterende' idee om rode en zwarte spuitbussen te kopen en richting het sportpark van onze aartsrivaal te gaan. Binnen een mum van tijd waren daar de doelpalen en het kassahuisje van geel-rood naar rood-zwart gespoten. Aftrappen op het hoofdveld kon voorlopig ook niet meer, want de middenstip was tot een meter diep uitgegraven.
Wat hebben wij toen gelachen, totdat we koplampen het sportpark op zagen komen rijden. Iedereen meteen vluchten, de ene lag onder de tribune verscholen, de ander in de sloot, weer een ander in het materiaalhok van het tennisveld. Uiteindelijk vonden ze ons en het politiebusje stond klaar om ons naar het politiebureau af te voeren. Een paar dagen later zijn we met heel het team teruggegaan naar het sportpark van DOSKO'32, om alles weer in oude staat te brengen. Want het aangebrachte kunstwerk van Vincent van Gogh zag er behoorlijk uit. Het bestuur van DOSKO'32 was coulant. 'Als de jongens het weer netjes schoonmaken zullen we er geen werk van maken.' Dit zijn dingen om nooit meer te vergeten!
Maar het absolute hoogtepunt was de finale in de nacompetitie met vv ACHT tegen Waalre. We namen met vijf man, Dennis Asveld (37), Evert Spitters (37), Jurrien Jacobs (34), Dennis Klaassen (33) en ik (37) afscheid als eerste elftalspeler en speelden onze laatste wedstrijd. De hele wedstrijd hadden we geen kans gehad, tot in de 89e minuut.
Bij een stand van 0-0 kwam er een bal voor het doel (eigenlijk achter me en te hoog) en die kopte ik binnen! Wat een ontlading was er toen! De laatste wedstrijd van bijna een half elftal en dan in de laatste minuut de wedstrijd winnen en promoveren. Zo afscheid nemen met het winnende doelpunt was echt gaaf. Daar praten het nu nog over als ik de jongens weer eens zie.
Maar niet alles was even leuk. Vooral de degradatie met EFC in mijn eerste jaar was een zware smet op de ambities van de hele club. Dit is echter de jaren daarna weer rechtgetrokken. Ook dit jaar hebben ze weer op een haar na promotie naar de eerste klasse misgelopen. Mooie club, dat EFC!
Meest bijgebleven spelers uit je spelersloopbaan?
Ik heb in de jaren met veel jongens samen gespeeld, die me zijn bijgebleven. Zowel in de zaal als op het veld. Ik kan er wel een aantal opnoemen.
Walter Frijters en Huub Vermeulen bij FC Eindhoven. Met dit duo bleef ik altijd lang hangen in de kantine. Dit was het begin dat ik niks meer om school gaf (volgens mijn moeder althans!).
Bij De Spechten: Maikel Kluitmans, 'alias De Kluit' (ietwat gezet, haha!), maar met een geweldige rechterpoot. Wat hebben wij plezier gehad, tijdens, maar ook buiten het voetbal! Alles kon daar. Jammer dat we met een goed elftal nooit iets hebben gehaald, maar het waren wel echt mooie jaren. Om nooit meer te vergeten.
Bij EFC: Ken Lepelaars en Roland Hertogh. Ken Lepelaars munne maat in Eersel en Roland mun reismaatje naar Eersel. Met Ken had ik op een selectieweekend de NPPA opgericht (Naked Ping Pong Association). Stonden we om vijf uur in de nacht nog naakt te ping pongen, de vrouw van de voorzitter wakker gemaakt dat er iets was gebeurt. Die ging met spoed haar bed uit en liep zo buiten tegen twee naakte ping pongers op. 'Verrekte gekken ben de gullie!!', riep ze.
Bij Acht eigenlijk te veel om op te noemen. Ik ben op latere leeftijd teruggegaan, om nog in het eerste met wat vrienden te voetballen, onder wie Evert Spitters, al vriend vanaf de kleuterschool en Dennis Asveld, mister VV Acht. Later kwam daar ook nog Dominique van de Wildenberg bij. Samen hebben we ook nog wat jaartjes samengespeeld in de zaal bij Sport Peti en VDL Groep.
Het is jammer dat dit groepje bij Acht uit elkaar is gevallen, want wij hadden altijd plezier. Bij winst of verlies... het was altijd bal in de kantine. 'Ge kunt niet altijd winnen', was dan de slogan en de muziek ging weer harder en de bladen bier werden weer gevuld. Eigenlijk hadden we met dit clubje bij Acht actief moeten blijven, om wat functies binnen de club te bekleden, maar helaas is dit er nooit van gekomen.
Meest bijgebleven trainers uit je spelersloopbaan?
Ik heb in de jaren heel wat trainers gehad, over het algemeen kon ik met iedereen wel goed opschieten. Ik denk dat iedere trainer zijn eigen kwaliteiten heeft. De ene wat meer op tactisch gebied en de andere wat meer als teambuilder.
Nico van Diessen: We hadden bij De Spechten Nico van Diessen als trainer. Een geweldige man. Zaten we op zondag in de bestuurskamer voor de wedstrijdbespreking, was Nico er niet, waar is Nico? De voorzitter kwam binnen: jongens vandaag moeten jullie het zelf even regelen, want Nico is vogels ophalen op Schiphol! Bleek dat de broer van Nico eigenaar was van Animali. Dus moest Nico mee vogels gaan halen voor in de dierentuin...
Piet Corstiaans: hij schold mij eens uit voor 'verrekus standbeeld', omdat ik de hele wedstrijd niet veel had gedaan en te weinig bewoog. Totdat ik in de laatste minuut uit een corner de 1-0 binnenkopte. Ach, wat was hij blij met het doelpunt en de drie punten!
Tot slot: Amateurvoetbal?
Het mooie aan het amateurvoetbal is dat je er, overal waar je hebt gevoetbald, vrienden aan hebt overgehouden. En als je nu ergens een sportpark opstapt, je altijd bekenden van vroeger tegenkomt, waarmee je mooie verhalen kunt ophalen. Dat is misschien nog wel het belangrijkste van alles!
Wie zou zie je graag willen zien in deze rubriek?
De Kluit (Maikel Kluitmans)
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?