Toppers in het amateurvoetbal zijn er voldoende, met name eind vorige eeuw en begin deze eeuw, toen het amateurvoetbal meer centraal stond dan in de huidige tijd. Met de nieuwe ontwikkelingen is er voor de huidige amateurvoetballer meer dan alleen voetbal.
Vaak hoor je van oud-amateurvoetballers niet zo veel meer. Sommigen zijn trainer geworden en sommigen vervullen een taak binnen een club. Maar het overgrote deel is niet of nauwelijks meer betrokken bij het amateurvoetbal.
We hebben een speurtocht gemaakt in het verleden en uit de vele namen zijn we in de eerste editie begonnen met Nick van den Heuvel, daarna zijn Ritchie Schiffer, Mark Sleddens en Martijn van de Rijt de revue gepasseerd. In de 5e editie is het de beurt aan Niels Van Woerkum. Oud speler van EFC uit Eersel.
De nu 36-jarige Van Woerkum was jarenlang de spil binnen het eerste elftal van EFC. Hij maakte de opmars mee waarin EFC promoveerde van de 4e naar de 1e klasse. Van Woerkum zette in 2012 (noodgedwongen) een punt achter zijn carrière als eerste elftalspeler. In 2010 brak hij in de promotiewedstrijd tegen EBOH zijn linker scheen en kuitbeen. Na de revalidatie keerde van Woerkum terug bij de selectie maar al snel werd duidelijk dat Van Woerkum te veel last ondervond en besloot te stoppen. Hij is nog wel actief binnen de club en speelt momenteel in een lager team bij EFC.
We stellen Niels een aantal vragen over het leven na het voetbal.
Stel je even voor aan het Amateurvoetbaleindhoven-publiek
Ik ben Niels van Woerkum, 36 jaar en geboren in Eindhoven. Opgegroeid in Eersel en via omzwervingen in Veldhoven en Eindhoven uiteindelijk weer neergestreken in Eersel. Samenwonend met Karlijn Pennings en in afwachting van een dochter die ons over een paar weken komt vergezellen.
Ik ben Sportinstructeur bij de Koninklijke Landmacht en ben verantwoordelijk voor de Fysieke en Mentale componenten bij de diverse Compagnieën. Ondertussen alweer 16 jaar werkzaam bij dit geweldige bedrijf en ben momenteel werkzaam op legerplaats Oirschot.
Hoe is het leven vergaan -tot nu toe- zonder actief te zijn als 1e elftal speler
De keuze om te stoppen was een lastige omdat ik voor mijn gevoel nog niet klaar was om te stoppen, maar de blessure die ik in de beslissingswedstrijd opliep en het fysieke werk wat ik heb heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik de keuze heb doorgezet. Het herstel van de dubbele beenbreuk heeft uiteindelijk 3 jaar geduurd, schroeven eruit, plaatje erin, opnieuw doorzagen van het kuitbeen en uiteindelijk het verwijderen van de totale metalen pin heeft er voor gezorgd dat het zo lang heeft geduurd.
Tussendoor ben ik wel altijd bij de groep gebleven en veel met Carlo Meijer (Hersteltrainer) getraind om zsm weer aan te sluiten bij de groep, maar naarmate de trainingen intensiever werden stapelden de problemen weer op. Dit was een lastige periode omdat ik steeds dichtbij was en er van overtuigd was dat ik nog van waarde kon zijn voor EFC, daarnaast heb je als dorpse vereniging iedereen nodig op 1e klasse niveau. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt om te stoppen en me volledig gericht op het herstel voor mijn fysieke werkzaamheden.
Pas als je stopt merk je hoeveel tijd er eigenlijk in dit fantastische spelletje gaat zitten, de vrije dinsdag en donderdagavonden, wat moet je er mee.....
In het begin was dit wel wennen maar tegenwoordig vermaak ik me met het lopen van Survivalruns, Boksen en Crossfit. Gezien de leeftijd merk je ook dat de arbeids-rust verhouding steeds belangrijker wordt en dat je deze sinds het stoppen met voetbal zelf in de hand hebt is wel erg prettig.
Ben je nog direct betrokken bij de club, buiten als voetballer in een lager team
Het jaar nadat ik gestopt was als selectiespeler ben aan de slag gegaan als Conditietrainer/ Kracht trainer voor de selectie en de A1, Met Carlo Meijer een mooi duo waar ik met plezier op terug kijk! In kleine groepen geblesseerde spelers zo goed mogelijk weer op het oude niveau brengen en het vertrouwen terug geven om weer aan te sluiten bij de groep. Helaas ben ik hier door overplaatsing van werkplek mee moeten stoppen, maar een functie als deze past wel bij me. Sinds ik selectielid af ben voetbal ik op zondag in het 7e elftal, een gezellig team wat dezelfde kampioenschap aspiraties heeft als een doorsnee jeugdelftal en op zaterdag vertoon ik mijn trucje in een veteranenteam opgericht met spelers die veelal op niveau gespeeld hebben, hier is overigens niet veel meer van te zien.... (GJVG) maar het vermaak is des te groter!
Volg je het amateurvoetbal nog op de voet
Niet meer op de voet maar ik blijf via deze site op de hoogte en ga regelmatig kijken naar het eerste elftal kijken, en van sommige teams waar ik nog bekenden van me heb spelen lees ik de samenvattingen. In het sportwereldje van defensie zijn veel collega's betrokken bij het voetbal in de omstreken en werkoverleg neigt dan vaak naar de wedstrijdanalyse van zondag. Veel collega's zijn nog actief in de regio en Hoofdtrainer van EFC, Ronald Tielemans is een directe collega. Zo blijf ik op de hoogte van alle perikelen in voetballand.
Je belevenissen bij het Nederlands Militair team
In 2004 ben ik geselecteerd voor het Militair elftal, een team wat bestaat uit spelers uit de 4 krijgsmachtdelen en zo maandelijks bij elkaar komt in ergens in het land om te trainen.
Deze meerdaagse wordt elke keer afgesloten tegen gerenommeerde clubs uit het land en beloften elftallen van een BVO.
Zo zijn er elk jaar internationale toernooien welke tot in de puntjes geregeld zijn en mooie momenten heeft opgeleverd. Zoals spelen in Ierland tegen Griekenland met profspelers die voetballend hun dienstplicht "inlossen''.
Defensie en voetbalhumor zijn als twee handen op een buik, zo verschenen de Griekse voetbal "sterren" ,waaronder Papadopoulus, wie kent hem niet.... in een veredeld matrozen pak aan tafel tijdens het officiele diner. De gezichten van deze doorgewinterde Griekse matrozen in Peppie & Kokkie tenue vergeet ik nooit meer......
Die mannen zaten tijdens ons dessert waarschijnlijk al met het schaamrood op de kaken in het vliegtuig terug naar hun clubje. De Kentisch Challenge Cup is de oudste Europese beker (1921) waar jaarlijks om gestreden wordt door Frankrijk, Engeland en Nederland. Deze Cup is in 1921 ingesteld door de Britse Majoor Kentisch ter bevordering van de goede relatie tussen deze strijdkrachten.
Dit waren voor mij de kersen op de taart naast mijn functie als sportinstructeur en tot mijn blessure in 2010 heb ik hier deel van uit mogen maken. Met een redelijk vaste kern met spelers uit het hele land en spelers als Dennie Banda, Davy Heesakkers en Maikel de Windt uit deze regio was dit een fantastische tijd!
Hoogtepunten als 1e elftal speler
Het hoogtepunt is over de gehele periode wel de promoties van de 4e naar de 1e klasse. De kampioenschappen in 2002 en 2009 zijn wel de mooiste momenten geweest. EFC was na 21 jaar weer eens kampioen en dit heeft de plaatselijke horeca geweten.
Kampioenschappen en Promoties gaan samen met veel feesten en activiteiten waarbij het vaak niet gek genoeg kan, zo staat me nog iets bij van Paul Purschel en een schoen van Ken Lepelaars in een dure grote Ming vaas die op vakkundige wijze op zijn kant werd gelegd..... Mr. Wang van De Blauwe Lotus kreeg spontaan een hartverzakking.
Het mooie aan EFC is dat de hele vereniging hier dan ook bij betrokken is, sponsoren, vrijwilligers etc. etc . alles deelt mee in de feestvreugde.
De betrokkenheid binnen deze dorpsvereniging is erg groot en zo worden er ook veel activiteiten en evenementen georganiseerd. Zo zijn de (voetbal)reizen naar Lloret de mar, mede geregeld door toenmalig voorzitter Huub Heusschen, nog steeds onderwerp van gesprek in de kantine.
Dieptepunten als 1e elftal speler, buiten je blessure
Ik heb eigenlijk geen dieptepunten gehad in mijn voetbalperiode, we hebben tegen Sarto een beslissingswedstrijd moeten spelen voor handhaving in een seizoen waarin het allemaal even niet liep, maar deze wedstrijd wonnen we op neutraal terrein en het feest wat hier op volgde deed het matige seizoen snel vergeten.
Meest bijgebleven spelers uit je spelersloopbaan
In mijn eerste jaar van de selectie was een combinatie van spelers uit Eersel en van buiten eersel actief, zo speelde de gebroeders Cleven, Paul Purschel en Ronald Hertogh in het eerste op het moment dat ik als broekie bij de selectie kwam.
De Eerselse jongens waren voor mij bekend en dit was een mooie mix van ervaren jongens waar ik veel van geleerd heb.
De jaren die hierop volgde kwamen spelers als Rob Heuvelmans, Jurgen Elbers, Jeroen Meyer en Gert jan van Gerven. Ik denk dat deze mix er mede tot toe geleid heeft dat efc in zo'n relatief korte periode zulke stappen heeft gemaakt.
Later in mijn tijd bij EFC hebben we geluk gehad dat er een man of 5 terug kwam van hun opleiding bij een BVO, deze jongens kwamen van Willem 2 en FC Eindhoven en kozen er voor om terug te keren. Naast deze jongen gasten kwam er ook ervaring terug, keeper Jurgen Hendriks en Bobby van Woerkum kwamen terug op het oude nest en zo kreeg de selectie een grote boost.
Doordat het verloop van spelers jaarlijks nihil was stond er elk jaar een team wat voor elkaar door het vuur ging. Iedereen wist wat hij kon en wat hij zeker niet kon, iedereen bleef hangen in de kantine en de trainingsopkomst was goed. Ik kan nu wel zeggen dat Gert jan van Gerven de speler is die me het meeste is bijgebleven maar dan zou ik liegen.
Meest bijgebleven trainers uit je spelersloopbaan
Ik heb met elke trainer goed op kunnen schieten en elke trainer had zijn eigen kenmerkende handelswijze. Onder Jos van de Laar speelde ik niet basis en dat veranderde met Piet Corstiaans, dit was voor mij de trainer die me vertrouwen gaf en veel tijd en energie in me stak. Dat ging via de snelle harde leerschool met tirades langs de zijlijn waar de honden geen brood van lusten.... Maar goed, het hielp schijnbaar toch wel.
Met Eric van der Palen, Ger Demin en Guillaume van Wilgen heeft EFC trainers gehad die paste bij de spelersgroep van die tijd. De een de nadruk op het collectief en de andere hamerend op een vaste speelstijl. Met Guillaume heb ik helaas meer als fysieke trainer samen gewerkt dan als speler, erg jammer want ik had wel de intentie om terug te komen op niveau na mijn blessure.
Achteraf kan ik al met al terug kijken op een mooie voetbalperiode, weliswaar niet zo afgesloten als ik zou willen maar als je van de 4e naar de 1e klasse promoveerd dan mag je niet klagen. Met veel klasbakken gevoetbald en gelachen, kortom een tijd om niet te vergeten!
Wie zou zie je graag willen zien in deze rubriek?
(Visstick) Paul Purschel
© 2024 Amateurvoetbal Eindhoven, op dit artikel rust copyright.
Jouw reactie?